Buruk Özlem

Sen hep bahardın ,
gözyaşlarınla ağaçlara bakardın.

Mavi çalardın gökyüzünden ,
dudaklarına düşerdi ufkun ahengi.

Onulmaz bir aşk konardı yüreğin içre
Zamanı beklerdin bir gelin gibi
kimsesiz bir ruh takip ederdi sessizce gölgeni.

Sana özlem içerisinde kıyıları yıkardı mehtap
Hep yol ayırımında açan bir çiçektin
Ayaklarına şehrin ışıkları düşerdi..

Güz gelirdi mevsimler otağın olurdu.
Düşen sarı yapraklardı geciken mektupların.

Sevgiye susamış bir pınar olup akardın hep
Yüreği yanık olanlar yanıbaşında ayrı bir alem yaşardı.

Yıldızlar takılırdı son kalan dizelerin mısralarına.
Sevincimiz muştulu dağ sunardı kadim dostlarımıza
Ay düşerdi ocağımıza bayram olurdu..

2006/İstanbul