Bütün Yanlışlar

Sevgiye inanmakla başlıyor bütün yanlışlar

En çok kendime yabancı olduğumu

Yine en büyük yalancının ben olduğumu

Geç de olsa anlayabiliyorum

Ama sanırım bütün bunlar 

O tanıdık çöküntüye şemsiye tutmuyor

Alışamıyorum

Alışamayacağım gibi de

Hep düşünürdüm oysa 

Yaprakların sararması olmadan

Met cezirlerin götürdükleri olmadan

Ya da başka hayatlara bu denli imrenmeden

Mümkün değil miydi yaşamak?

Cevabı olmayan bir soru 

Sonu olmayan bir yola girmek gibiydi

Bütün bu çalkantıların üzerine

İkinci bir yol ayrımını beklemek

 işin cabası olur herhalde

Kör yolcunun çıktığı

Rehbersiz bir yol benimkisi

Bir sigara dumanın eşlik ettiği çürük sitemler mevcut bende

Sessizliği bozan tek şey saatin tik takları

Ve kafamın içindeki düşünceler çarpışması sadece 

Bazen dokunmamak gerek

Kabuk tutmuş yaralara

Yahut üstü örtülü sayfalara dokunmamak gerek öylece

Tarihin tekerrür ettiğine olan inancım

Git gide artıyor sanırım

Monotonluğun hüküm sürdüğü bir havada

Rüzgâr olmak gibi gereksiz bir iş benimkisi

Benimkisi bağlacı olmayan bir cümle 

Benimkisi bir kuru yaprak çöküntüsü 

Sanırım mevsim hep

Sonbahar benimkisi

Velhasıl kar yağsın istiyorum

Üşümek iyi gelir gibi

Son seyircinin de çıktığı tiyatrodan geriye

Bir ben kalıyorum fazlalık olarak 

Meğerse basitmiş bütün mesele

Sevginin yeterli olmadığı bir dünyada

Sevgiye inanmakla başlıyor bütün yanlışlar