Büyük Mapushane

Çok mu karanlık? 

Yoksa bana mı öyle geliyor? 

Hücre kapısının 

Sürgünü çekiliyor. 

Bir tas çorba, 

Ve taştan farkı olmayan bir parça ekmek.

Tek dostum fare geliyor, 

Beraber yiyoruz yemeği, 

Tabii yemek değil ama...

Ellerim soyulmuş, 

Sakalım bıyığıma karışmış, 

Saçlarıma kar yağmış. 

Parmaklıklara tırmanıyorum, 

Aydınlığın zorla geçtiği 

O aralıklardan, 

Dışarıya, 

Kendi deyişimle :

"Büyük Mapushane"ye bakıyorum. 

Kimse yok. 

Okyanusun ortasında, 

Ufka doğru yol alan 

Bir gemi dışında. 

Güneş yavaş yavaş batıyor şimdi, 

Her yer sessizliğe gömülüyor. 

Çok karanlık, 

Hem de çok. 

Taş ile bir çentik atıyorum, 

Yaşlı duvara. 

Sonra gözlerimi kapatıp 

Uyuyorum.

Ve sadece bekliyorum :

Güneşin doğmasını...