Büyümemiş Bir Çocuktum Ben..

Büyümemiş bir çocuktum ben
Kirli kaldırımlarda top koşturan
Hayalleri büyük adam.
Büyüdük..
Zaman değişti,
İnsanlar değişti
Bizde değiştik.
Doğruluk dediler ilk önce
Ateş'i öğrettiler yandıktan sonra,
Su'yu serptiktiler sonra.
Üşüyen insanları gördüm
Ayaklarında bir çuval parçasıyla ısınmaya çalışan
Yorgun yüzler gördüm
Çok şeye sahip mutlu olmayan
Anneler,Babalar,nineler gördüm
Bir çok şey söylediler
Lügatta bulunmayan kırık dökük hazinelerde
Deniz gördük,yeşili;doğayı
Anladık ki!!..
Kaybetmeden anlaşılmayan değerlere
Kıymet vermedik.
Yanık çalan tulumun navındaki ezgiyi
Sazın tellerindeki hasreti
Kemençedeki dertleri
Davuldaki tokmağın acısını bilemedik..
Büyüdük işte..
Çocuklar büyüdü,
Babalar büyüdü,
Ağaçlar büyüdü..
Zaman bir türlü değişmedi..
Anladık ki..
İçimizdeki çocukda büyümemiş bir yoksul;
Hayat zenginliğinde.
Aşk dediler,o,bu,şu
Bilemedik ki..
Sevmek neydi,yada aşk
Yaşamadan bilemedik.
Seher türküsü tütmüş dudaklarımızın,
Karadenizin yağmurunda susan şehirlerin;Işıklarında anladık biz yalnızlığımızı
Aşk dediler;
Sevmek dediler,denedik
Bir,iki,üç olmuyor
Kaybetmeler başladı sürgünlerde
Ve hırçın bir dalga alıp götürdü herşeyi
Büyüyen kalmamıştı işte..
Hala küçük bir çocuğun hayalleri gibi değişmeyen dünya'ya inanmak kalıyor geriye.
Küçük dünyanın isimsiz hayalleri ile
Aşk-ı hayal kahvensinde