Buyur Ettiğim Yokluğun

Uyumaya yeri kalmadı şu odamın
yanmış hayallerin kalıntısı yatağım
yatağım, küllüğüm...
şimdi uzansam harlanır sol yanım
içim geçiyor işte
bazen koltuğun köşesinde
bazen bir yer döşeğinde

Şu birkaç aydır
vakitte epeyce oldumu
gözden bakınca 'Sen' resimli
'Acı' isimli biri gelir durur kapıma
buyur edilmez mi misafir
misafirde seçilmez ki
bilmem kaç bardak çayın yanında
artık
sen kanat, ben susarım
misafirdir
birde senden gelince
gönül el vermez
el demez
git demeye utanırım...

Bilirsin beni, öğrenemedim "hayır" demeyi

Hatta bazen aklım takılır, nerde kalmıştır
sırf beklediğimde olmuştur
çay hazır
vakit hazır
alışmış yürek
yürek, kanamaya
susmaya hazır...

Birde kapalıysa hava
camı tıklar durur, o küçük kız çocuğu
adı "Yağmur"
penceremi usulca açarım, geç oldu kalksın buğusu
gözlerimden sessizce, bilmem kaç damla
buyur edeceğim ya illa
dinene kadar yanaklarımda
inceden bir toprak kokusu...

Sen gelmeyi unuttuğundan bu yana
bu evde kimse beklemeyi unutmadı
unuttuysa da
şiirlerim, kime yazıldığını unuttu
ah şiirlerim
bir adamın ölümünü anlatır oldu...


06:15