Büyüyemedim Anne

Büyüyemedim anne,
Dizlerimin kanaması hiç dinmedi.

Her toplantıda yakalıyor beni müdür.
Elimde kırık bir iple,
Yüksek katlı binaların
Penceresinden bakarken tel örgülere.
Uçurtmam daha düşmedi anne.

Dar zamanlar içinde boğulurken gençliğim,
Koşturup duruyorum
Durmadan bir yerlere.
Elimde evrak çantası ayağımda lastik top
Dağıldı misketlerim şehrin trafiğine,
Komşunun camını ben kırdım evet doğru
Şimdi camdan binaların içinde,
Ömrüm parçalanıyor.

Ellerimin çamurunu ruhuma siliyorum
O pasaklı hallerim yine sürüyor anne.

Hala kaçsam da evden
Kaybolacak şehir yok.
Herkesin gözü açık ama herkes körebe.
Önüm arkam sağım solum yalnızlık.
Kim nereye saklandıysa hala çıkmıyor anne...

Asansörle çıkılıyor müdür beyin odasına
Ben o kiraz ağacından
düşmeye devam ediyorum.
İşten çıkarılmak için küçük bir not yetiyor
Oysa hayat otuz yıldır
Kovamıyor çocukluğumdan beni...

Büyüyemedim anne
Düşlerimin kanaması hiç dinmedi...