Buz Kesmiş Yüreğimizi

Buzlanan camım
Senin için ağlaya ağlaya bitmeyen gözyaşım
Derdimi anlamaz ki ayım,güneşim
Feryat,isyan birbirini izlemiş
Ay ışığında damlayan sızım buz kesmiş.

Devranlar dönsün
İsterse yangın üzerinde vücudu acıyarak sönsün
Umrumda mı dünyalar dönsün
Ay'ım,güneş'im birbirine girmiş
Aşk,vuslat yüregimde buz kesmiş.

Ömürlere çakılmış martı kanatları
Çırpınmış yakamoz canlıları
Bir ışık vurur aniden anlatır sancıları
Yüreklere dökmüşler yanan ateşleri
Sevdamızda buz keşmiş bizim
Unutmuşlar bitmeyen isyanları.

Giden dönmezmiş hancıdan
Ne çıkanlar gördük biz o mavi kapıdan
Bilmezsin ki o adam hiç çıkmaz acıdan
Şişe diplerinde aranır aşk,baht sancıdan
Yüregimde buz kesmiş benim her açıdan.

Sonbahar ağaçlara kızmış yaprakları düşürmüş
Dünyam karanlık zindanlara dönmüş
Bulutlar saklamış günü aydınlığı
Senden sonra
Gecem gündüzüm kalmadı
Yalan,dolan herşey bitmiş
Yüreğim de yine derinliklerinde
Buz kesmiş ıssız gecelerime.

Buğulu camların arkasında gizlenmişler
Elini bağlayıp
Gözlerine mil çekmişler
Dar ağacına vermişler
Boynunda bir ilmik
Son arzun var mı? demişler.
Evet var demiş.
Nedir?diye söylenmişler.
-Benim ayım güneşim biter
Yüreklerde ise acılar bitmez
Canımız feda olsun
İşte bu bize yeter dostum
İlmik değil mermi boşaltsalar yüreğimize
Son sözümüz
Yüreğimiz buz kesmiş bizim gecelerimize olur...