Çağdaş Medeni Huzursuzluk

ölü kirpiler vardı
bütün sabah ve akşamları uzayan ölü kirpiler
onları işte sevemedim hiç bir zaman
sevemedim bu yüzden arş-ı âlâ diye başlayan cümleleri
hüzn-ü âlâ kadim bir anıt gibi dikilirdi karşıma
bu yüzden olacak bütün intiharlar birer cinayet
zamanın bir yanından sarkan acışmış yüzler olurdu
sorardım onlara , uykum kaç?
uykum kaçarsa ölüler kozlu oyunlar oynardı
katılırdım onlara ki sıkılırdık beraber
içlerinden en çirkini aynalara bakıp saçlarını tarar
çürümek yeniden yapılanmaktır der susarlardı sonra
kirpiler ölümü kendi tütünleriyle sararlar ve hızlanırlardı
benim gözlerim vardı ve gülüşen insanlar biliyorum
onlara çaylar götürüyorum nasılsınızlar diyorum
gülüyorlar. onlar işte hep gülüyorlar
inandırmak için maktulün izlerini taşımadıklarına
ve bende gülüyorum sonra
hepimiz gülüyoruz
ölü kirpilerde gülüyorlar
13 katlı bir beton büyüyor usulca

benim gözlerim vardı bunu bütün kuşlar bilir
bütün yeryüzü canlıları
ve göğün sakinleri bilir söylerler
oysa bir bankacı dikilmiş karşımda
taksitlenmiş dünyalara çarpıyor
o yere bakıyor
boşluğa bakıyor bütün yenik düşenlerle
sonra bakıyorum onda gözler yok
onların gözleri yok is the capital
bu kez votkasız çaylar söylüyorum
tanrım bağışla
işte hergün ama hergün ölümümden bir parça
bütün intiharlar birer cinayet
çünkü süresiz bir var olmak olsun diye toplumlaşmak
her gün savaşlar veriyorum yaşasın yargılanmak
ki mansur beni nietszchenin hiçliğinden kurtardı
durmadım elbet tütünlere yürüdüm
toprak ateş hava ve su
bütün gözleri gördüm böylece
içimde onlar çoğalıp durduda
dışımdan duman tüttü