Çağın Son Şövalyesi

kızıl bir şafağın
kara ufkuyla dans ettiği
ürkünç düzlükler karşısındayım

birde
yalnız sayardım
kendimi sözümona

sessizliğimin belirtisi
havada ürpertiler
gecenin perdesinde
en karanlık çağların
ıslıkları boy gösterip
süzülürken
titreyen yanaklarımda
yavaş yavaş açılan
buzdan morluklara
kavuştum nihayet

ve şimdi
demek kendimle tanışıyorum
nihayet...

adı korkuydu,
karşıdan
böylesi kasvetli havalar
doğrusu ona çokta yakışıyordu

görmezden gelinmenin
o karşı konulmaz
nefretiyle, gücüyle, sevgisiyle
hiç görülmemiş
gri boz kurtlar...
sis ve geceyi de alıp
çiziyor şekillerini perdesine
inceden...

bu gece
ben
bir gölge tiyatrosunda
ve sessizliğin tehdidi
altındayım

herşey aşikâr

böylesi bir finale
böylesi bir hayat
yakışırdı doğrusu

sonunu bilmediğim
ve sonun
bir öneminin kalmadığı
bu gecede;
artık şikayetim de yoktu
artık sıkıcı seçimler de

bir ömrün ağırlığı
yavaş yavaş kayarken
eğrilmiş sırtımdan
oturduğum yerden doğrulup
son zinciri de koparacağım
bağlandığım

ve teslim olmadan önce
tüm gücümle
davullarını çalacağım
bu gecenin

06.07.2012