Çakalkuşunun Cenaze Merasimi

Bir hayli geçmiş kokusu vardı
çakalkuşunun cenaze merasiminde.
Kayıp kölenin öyküsünden kimse söz etmedi.

Onu nasıl bildiğimizi sormadılar.

Gömülen kavanozdaki küller de karaydı.
Beyaz değil artık mahcup vicdanlarımız.

Toprakla örtülürken kalplerimiz,
bir zamanlar akan iki ırmak gibiydi gözlerimiz.
Ağzına bir demet kır çiçeği bağladığın anneni kaybettin.
Oynayacağın cinler de  kaçtı ormandan.
İşaret parmağı yok buzulların,
beyaz değil yağan kar, bak kalbin eriyor.

Bedensiz gölgeler donarken.
Bir hayli buruşuk gerdanlı kadın vardı,
çakalkuşunun cenaze merasiminde.

Okyanusta boğulan inci avcısına kimse dua etmedi.
İyi bir kardeş gibi sarıldı sözler anlamsızlığa.
Kötü değildi artık geçmiş günler,
toprak gökyüzünü yutarken.

Onca iyi kötü günden sonra, rüzgara karşı durabiliyorduk.

Ne de olsa yapraklardan güçlüydük.

Yine de bir ağaç kadar dik değildik,

çakalkuşunun cenaze merasiminde.