Cam Kenarı

uyanmayı deniyorum yine bir sabah
yanmalarından arınmış aklım hala bende
oysa kafamın içine uzuyor sanki saçlarım
ve her kırıldıklarında, aklımdan bir parça daha gidiyor
'dur' diyorum 'aklım, nereye'
bir sessizlik sanki aklım, tüm çığlıklardan karanlık
'aklım' diyorum, 'seni anlamayacaklar ne desen de'
'ne demek istesen de'


ellerim serçelere özenirdi küçükken
benzeselerdi bir gün, hep güzel yerlere uçarlardı
mesela benim aklım alırdı böyle şeyleri
acının kimselere duyurmadan sindirilebileceğini
beni anlayacak olan kişinin hiç gelmeyeceğini
hep alırdı aklım hep kabullenirdi


-oysa kalbim...


tükendiğim tüm yazların kışa vardığı yolculuklarda bile
vazgeçmedim cam kenarı sevdamdan
vazgeçmedim aklımda kalan son çocuk kırıntılarımdan
duymadım, duymazlıktan geldim kalbimin çığlıklarını
benim kalbim ne zaman çığlıklarla ağlasa
aklım sesli sesli susardı



kalp dediğin benzemiyordu akla
aklanamıyordu işlediği suçların ardından
çünkü kendi de bilmiyordu öncesini sonrasını
o kendine böyle sorular sormazdı
belki de serçe olurdu ve güzel olmayan yerlere uçardı


yani o yerler diyorum
benzemiyordu sonsuzluklara
hayalini kurup yıllar boyunca, bir hiçliğe dalıyordu
kocaman bir hiçliğe uyanıyordu
hiç uğruna yanıyordu


yanmakla uyanmak arasında ki harfe muhtaçtı
bir roman olmazdı bu yaşadıklarından
belki bir şiir
ama kötü sonlanan


...


uyanamayacağını bildiğin uykulara dalmazdın sen hiç
ah kalbim
böyle ölmeyi ne zaman öğrendin