Çamur

Savrulan kumdu,
Çehreni gizleyen.
Gökyüzüydü kokusu,
Burma buram.
Avucunda çatlaklar.

En yalnızlandığın anda,
Kumullara gömülüp,
Yaşlı bir yılan gibi,
Bir ışık hüzmesi,
Arzulamadın mı?

O tüyler ürperten,
Soğuk geceni,
Sabahın şemsi ısıtabildi mi?

Masum ellerin,
Hangi günahlara dokundu.
Çocuk ruhuna,
Kaç damla leke saçtı?
Ve sen kaçını arzuladın?

Geleceğine kör ve sağır olduğun,
Kaç çocuk büyüttün ömründe?
Emek emek,
Avuçlarında çatlaklar.

Tanrıların tanrısı,
Balçık balçık insan ekti ruhuna.
Kapıların arkasına saklandı,
İyimser tavırlar.
Hissizdin...

Çırılçıplak atıldın da kuyuya,
Taşları saydın,
Saydıkça yaşlandın,
Yaşlandıkça utandın.

Sonra neden,
Küf tutmuş duygularına,
Bir genç aşk düştü de,
Hemencecik yüzünü boyadın.
Oysa gün gizlerini,
Faniliğini,
Açık ederken sana.

Elinin sırtındaki beneklerde,
Maddeleşirken zavallılığın,
Bir noktaya sabitlendi ela gözlerin.
Yoksa sen noksan imparatorluğu yaşamını,
Tam mı sandın?