Can Ağaçlar

Sessiz canlılar olmuş ağaçlarıma,
Çıplak ağaç dallarına acıyorum,
Sanki onların,
Üzülmesini istemiyorum.

Dal bir el;
Vedalaşıyor yaprakla,
dallar ıslak,
dallar yaş,
dallar kuruyor,
İstese bile barındırmıyor artık,
Güneşteki dallar sanki,
Gölge değil şimdi.

Dal yapraksız, kurumuş,
Ama çam yeşil,
O'na, boynu bükük bakıyor ağaçlar,
Kuruyunca ağaç kabukları şimdi,
Soyunmaktan da utanıyor
Bu ağaçlar.

Zemin ıslak;
Yaprak yüzer-uzaklaşır,
Dostuyum onların ben;
İçim depreşir,
Gönlüm anlaşılmaz
Bir duyguyu içerir,
Gözyaşı savurur,
Ve benliğim sindirir,
Hayal oldunuz;
Yalnızlığım ağlaşır,
Çocuklarımsınız;
İçerim yeşerir,
Bana artık dünya,
Allaşır-pullaşır.

1977- Lise


dipnot:
-----------------------------------------------
Ağaçlar için bir ağıt yakmak gerekiyor belki, onların da bir can dost olduğunu vurgulamak için... İllaki çevreci mi olmak gerek? Hayır; sadece yaşamın bir parçası olduğunu algılamak bile yeterli gelecek... Ama ağıt raddesine gelmişse iş, durum berbat demektir; o zaman yandığımızın resmidir, çünkü etrafta ağaç kalmamıştır.

Yıllar ötesinden gelen bir şiir denemesi ile, bunu vurgulamak gerekti...

Saygılarımla..