Can Çiçek

O kadar çok benziyorsun ki halkıma
Sende ağlıyorsun hep
Yorgunsun ihanetlerden
Dört yanin mutsuz rüzgar
İçinde fırtınalar
Yüreğinde sınırlar
Ruhunda ayaklanmalar
İsyan ve kadın
Yiğit dağlar sonra
Ve göğün tetiğini çeken parmaklar
Ç o c u k l a r

Çok çok benziyorsun a ş k, a
Sen de çok seviyorsun
Sen de hep direniyorsun
Yer yüzünü kanıyla sulayan bir Irmak gibi akıyorsun
Toprağa düşen can çiçek gibi filizlerin müjde açıyor
İnan bana bütün cellatlar ön kapından çıkıp gidecekler bir gün
Onları hiç sevmediğini de anlayacaklar
Sana olan hayranlıklarını bile gizleyemeyecekler inan
İnsanlık o Kadar çok benziyor ki s a n a
Senden vazgeçmeyecekler asla

O Kadar çok benziyorsun ki bana senden hic vazgeçmeyeceğim
Nefesimi tutmaktan
H e y e c a n l a n m a k t a n
Sana bakmaktan
Sana vurulmaktan
Hep sana sürgün olmaktan
Tutulmaktan
Seni sevmekten ve yasamaktan bıkmayacağım hiç