Can-ı Cehennem

sıtmalı bir şehrin
titreyen tarafına denk geldik

bu yüzden bastığımız topraktı gözlerimize dolan
bu yüzden
sarıya boyardık umutları


kangren bir yaradan beklenen hayır
ve
Tanrı'dan gelen şerrin terazisinde
kılı kırka yararken keskin uçlu kalem
etimi delip geçiyordu gözleri
alnından öptüğüm çetrefilli ayrılıkların

yeşil kıyametler kopardı ya hani
siyah çarşaflara dolanmış gökyüzünde
bakir bir ateş
ve kızgın bir suydu medet umduğu
gariban seslenişlerin

oysa
biz hep aynı türküyü söyleriz sanmıştık

saçlarını örerken güneş
dökerken bulutların eteklerine sihirli tebessümlerini
lanetli bir sancı çökerdi ayın göğsüne
bu yüzden
kısır kadınlar emzirirdi yıldızları
memelerinden
paramparça hüzünler akardı


bitmek tükenmek bilmeyen kabusların
en kırmızı yerinden deşerdik geceyi
şehri sıtma tutardı
titrerdi aort damarına kadar dünya
ayaklarımız alev
ellerimiz buz

ve
tuzla buz biriktirilmiş kelimeler


aklımın kuytularına düştüğün vakitlerde
göğsümü yarıp
gözlerini oyuyordum çocukluğumun
ve
yetim kalıyordu melekler
Havva'dan beridir belki ilk defa
cennetten kovuluyordu şeytan
tekrar tekrar
yasak bahçelerine girdikçe yüreğimin

ansızın
ta şuramda beliren sızının adını soruyordum aynaya
cehennem diyordu gözlerim
cehennem

'ki
insan en çok kendi ateşinde yanarmış
insan en çok
kendini yakarmış'