Can Özüm - 7

Rüyamda seni gördüm can özüm
Çocukça hevesle ağladığım
Hayal kafesinden uçtu ümit kuşum
Uçtu çok uzaklara can özüm

Engin maviliklere kurşuni dağlara
Yeşil ormanlara özlemiyle dolu
Yeşilin ve mavinin
Sürüklendim deli gibi
Ardından bu kaçıp gelmeyenin
Bitmeyecek sandığım bir koşuştu bu

Seneler sonra bir gün orman da
Dere kenarında durdum,
Sudaki aksime bakıp
Kırışmış alnıma senelerin tozu ile
Beyazlaşan saçlarıma;
İçimden söylenecek
Bir teselli aradım can özüm

Eğilmişken o gün,
Suda görünce kendi aksimi inadım
İnsan hayatının bahar günlerini
Tutulmaz, erişilmez ümit kuşunun ardında
Tüketirmiş içinde o bitmeyen özlemi
Yeşilin ve engin maviliğin...
Dağlarında gizleyen bahçeyi aradım
Çok aradım can özüm

Akşamdı yer yer uluyan kurtların sesi;
Bilinmez âlemlere başlayacak seferi
Sanki müjdeliyordu
Mavi ve yeşili öldürmüş katıl siyah
Elinde hançeri, gülüyor ve geliyordu,
Ümitlerin gömüldüğü tümsekler altında
Bilinmeyen bir ülkeye
Açılan küçük kapılar çokmuş.
Güneş batarken dün akşam
Servili bir yolda onlara tasladım
Can özüm

Ümitlerin gömüldüğü tümsekler
Evet orda
Gömülenler vücutsa da,
Zamanla toprak ana alıp onları sinesine
Yine toprak eder,
Vücut o geldiği yere yine geri gider.
Ve küçük mezarda;
O vücut kayığında
Sebat etmiş ruhun can özüm

Bu dünyada; bazen hoş bezende kötü geçen
Yolculuğunda insanca duyguları,
Geniş hayalleri kinleri, sevgileri
Gerçekleşmeyen ümitleri;
Mezar taşında yazılı
İsmin gölgesinde
Unutulur gider can özüm..