Can Yoldaşım

taşlı tarladaki ekinleri yararak iki yana rüzgarla
tepelere doğru aştım yolları
çamurdan yağmurlar düştü gocuğuma
alev döşediler çiçekli patikama

önüm arkam
sağım solum
pus içinde pusu

uzun uzun terleyerek
uzun uzun türkü söyleyerek
terim damladı güneşten kızarmış kayalara kanımla beraber

sen ey can yoldaşım
hep benimle
hep bir adım önümdeydin
rehberimsin

heybemden bir bahar gecesinin gök yüzünü çıkarıp
sersem önüne azdır
elimi bırakmadın hiç

seni buldum ne iyi
ateş böcekleri dökülmüşken doğanın eteklerine karanlıkta,
kör gecenin sabahında seni buldum
kızıl damlalar gibi laleler
serpilmişken tarlaların yaşlı göğsüne,
terkedilmiş ve kimin mermileriyle dövülmüş
belli değil tarumar tarlalar
tarlaları aşarak ve de dağları,
yolumuz seninle
ne iyi
sen ey can yoldaşım

biliyorsun dün gibi hala
yaralandım bağrımdan ki değme
kan damlaları göğsümden sızdı durulmadı,

mermisinin sızısı hasretin
genede alamadı yar başının izini sol yanımdan
taşırım yorgun
taşırım gururlu

yürek susar mı hiç
dilim kırbaç
vurur sırtına sırtına
şu gecenin karmaşasına

emek ateşiyele eritip
sevdamın çekiciyle döveceğim alnını karanlık senin

kayalarda yürüdüm bir zaman
ve kaldırımlarda da yürümedim değil
hepsi senin uğruna
senin yolunaydı

sen ey can yoldaşım

seni kavuşturmak için
esaretinin elinden
hürriyetine
can yoldaşım
gönlümün hediye ettiği bana
biricik
tek yavrusu
sevdam
sen ey can yoldaşım...