Canı Cehenneme Mevsimlerin

Ben ki
sevmekten önce öğrendim yanmayı,
belkide
besmelesiz başladım diye doyamadım seni sevmeye.
Gel ki
mutsuzluklarım intihar etsin yüreğimde,
bekletmeyelim...

Kabuk tutmayan yaralarım var
hüzünlere meze şiirlerim.
Sen gel ki utansın yalnızlığın sokağı
boğazımda düğüm düğüm yutkunduğum ol,
hiç bitmeyen bir düş gibi
gülüşlerine saklan gözlerimdeki şehrin...

İçimde binlerce şiir kanıyor bu gece
tut ellerimi de,
canı cehenneme mevsimlerin /

Ben zaten seni hiç unutamam ki
tam unutmaya çalışırım, unuttum derim
sonra bir şarkı çalar radyoda,
kirpiklerim ıslanır ağız dolusu söverim.
Ben seni unutamam sevgili
ölmez hiçbir şarkı, hiçbir şiir
bilirim...

İkimizin şarkısı diyerek dinlediğimiz,
sen yokken de çalıyor paramparça oluyorum.
Öyle bir yokluktur ki bu
ne solum dayanıyor ne de soluğum,
annemin duası kadar içtendir özlemim /

İçimde Yusuftan kalma bir yangın var
yanıyorum, yanılıyorum.
İyi ki diyorum,
iyi ki küçükken acıları azaltacak kadar
dualar öğrendim...

Şimdi çıkıp vursam alnından sözcükleri
yine en çok SEN ağlarsın bilirim /

Kaç kez,
ölüme meydan okur da sana yenilir insan.
Keç kez,
sebepler bulur kalman için.
Daha küsüpte barışacağımız kavgalar varken
kendime özneyim bu aralar, kendime yüklem.
Söylesene,
ne kadar üşütür ki senin uzaklık dediğin...

Ey benim gün ışığında susanım
seni soranlara cenneti anlatırım ben,
yorgunum hep kendime sığınmaktan.
Hangi yaranı kanattım,
hangi sızına dokundum da doyamadın öldürmeye beni
en çok sana döküldü içim.

Yorulmuş ahhlarımın gölgesinde
en çok hüzündüm oysa
ve bilirim ki
kulağı değil,
yüreği sağırlar duymaz çığlıklarını sevenin...

Sırf kaderinde dudak izim kalsın diye
alnından öpüyorum seni
konuşamıyorum affet
içinde çöl barındıran bir kum tanesiyim /

Ben hasret, ben yangın ,ben dingin.
N'olur,
kanarsam dokun sevdiğim.