Çaresizlik...
Kaç kere namlunun ucuna verdim numaranı
Ve kaç kere sesini duymaktan vazgeçtim..
Canevimden vurdun , yıktı hasretin...
Bakma benim gün gibi ikiye bölündüğüme,
Yeşil dallara bağlı kalmış altın bir kafeste
Yanmazdım öldüğüme......
Gururumu toplamaktan yorgun bedenim,
Sabır meleğini kovdu dün gece
Yolcu yaptı ruhumuzu , aynı kedere...
Ne geçici bir mevsim, ne göçücü bir kuşum ben
Sadece,
Unutulmuşların korkusuydu çöken içime...
Bir düşe sarılıp uyumak istedim, korktum uyanmaktan,
Kaç kere namlunun ucuna verdim numaranı,
Ve kaç kere vazgeçtim , sesini duymaktan...
Sehnaz Hanım, Allah sevdiği ile konuşmaktan kimseyi alıkoymasın. Böyle bir duygu bu şiirin doğmasına sebep olmuş. Güzel duygu, güzel şiir. Tebrikler.
çaresizlikler bazen care olur insanlara..yeterki ruhunda inansın..saygılarımla ellerine saglık..
eller beddduaya bile kalkamıyor. bazen sesini duymamak hasreti ateşliyor. onun ölümünün senin ölümün olduğunu bildiğinde ise yalnızca hasreti gömüyorsun ondan başka kimsenin giremediği kalbine. tebrikler ve teşekkürler
ş.a. ateş...
içindeki imilem kaleminden aynen yansımış şiire. içinde tutunan yaşanmışların tadı, elini ayaığını bağlamış dizelerde, ya aynısını yaşayamazsam, korkumu!
tebrikler...
Bir düşe sarılıp uyumak istedim, korktum uyanmaktan, Kaç kere namlunun ucuna verdim numaranı,
Ve kaç kere vazgeçtim , sesini duymaktan...
çok güzel olmuş
kutlarım
sevgiyle kalın