Çatı Katı

uzun lafın kısası
serdeyim. uzakta değil, elimde
kopuk, öylece bakmakta...
çatı katı sessizliğinde hafızam
duvarların ağına kısılmış
köhne bir yerdeyim
yalnızlığın dibine vuruyorum her gece
sarhoşluğumun bittiği an
sendeyim.



ürkek güvercinleri besliyorum bu ara
kanatlarına iliştirdiğim zarfın
mürekkebiyim. d/oku beni
el yazısı inceliğinde
sözlerin kifayetsizliğinde
ellerinin namlusuna çiçek sarıp
çiçeklerin yapraklarını kopardığın yerde
kokumu alıp dizelerden
sür beni... bileklerinde kalayım.



buralarda karlar çabuk eridi
oysa beyazımsı umutlar vaat etmişti
hayalin. son rötuşları atılmadan mutluluğun...
yarım kalan makyaj güzelliğindeyim
çatı katımın hayalleri soğuk
âma bir şehrin
istanbul kalabalığında
denizdeki aç martı gibi
dalıyorum serpintisine gözlerinin
bakışlarının ufkunda s/aklanan
bir g/izi
keşfetmek niyetindeyim.



suretinle avutma beni
ısıtmaz yokluğunun k/özü
yalnızlıktan peydahlanan
sübyan gülüşlerimi
yanak çukurlarıma üfleyeli çaresizliği
gamzelerimin duası
saçlarımın buklesi
dilimin türküsü
söndü. şimdi ateist bir gülümseme
sönük bir tel saç
ve lâl ezgiler birikirken ömrümde
gölgeni sığdırdığım heybemde
suretinle avutma beni