Çatısı Yok Bu Yalnızlığın

Türküsü omuzda
Yürekte karakol geceler
Nefes çatısı yok bu yalnızlığın

Dolu dizginsin aşk
Cepheden cepheye ömür
Göçüklerde imdat bir yürek

Sürüde ceylandım
Ateşle yazdılar sana beni
Ne haneler ne bahaneler
Düştüm de çayıra çimene
İçime düştü bozkır yaktılar

Tarumar gül bahçesinden
Işıksız gökyüzü gibisin sevdiğim
Sılasın başıma kurşun döküyorum

Yokluğun ölüm
Varlığın soluksuz gurbet
Rüzgar sus pus güneş küs
Kaybettiğim tek savaşımsın

Eşkıya gibisin aşk
Kanat verip kıransın
Sözünü tutmayan dağlar
Ayazlı beyaz karlar gibisin

Kendimce ağlardım
Yağmurla yıkadılar seni
Ne toprak ne de çamurlar
Yürürken kanattılar beni sana
Oysa kuştum kanatsız bıraktılar

Türküsü omuzda
Yürekte karakol geceler
Nefes çatısı yok bu yalnızlığın