Çatlak

inancımın tam ortasında ince bir çatlak !
devril, firavunun kudret ordusu !
gözlerimde mahşerden bir buğu ancak
kalın örtülerden sızan gözyaşım
feryadım, hasretim, umudum
bir terkediş bile değil
reddediyorum büsbütün dünyayla barışları.
ya ahret,
sonsuzun en son halkası?
yapayalnız bir yürekte
yapayalnız dev çınar
bu mu olmalıdır azazil, suçun
kanayan yerlerimde işte sımsıcak.

her ayrıntı her nakış
ince ince işlenmiş,
görmek değilde bu
görür gibi olarak
döndüm seccademin dönük yönüne.
hiçlikten hiçliğe binlerce selam !
ben kimim, insan kim?
eşyalar kücülüp durmaktadır uzakta
ve renk ve boyut
ve binlerce ölünün bıraktığı ardında
nedir,
ne olacaktır bir yığın sorunun
tek cümlelik cevabı?
öyleyse
tez vakitte paslı bir ayna bulmalı gögümüze
bakıp durmalı anbean
bir zamanın döngüsel kuvvetine tutunarak.
en derinde
olmamışız, ölmemişiz
ve gelip gitmemişiz ne tuhaf
bir yürüyüşten dönmüşcesine yorgun
hızla inip kalkan gögsümde
sancıların son serisi
öyle ya
devrilip durmaktadır bütün kuvvetlerim
gittikce tekleşiyorum yalanlar dünyasında
artık bir fakir bile değilim
ve zenginlik, olmamak hic birşeyde
keskinleşiyorum azar azar böylece.

sükûtumu bir neşter darbesiyle
bölüpte alır gibi sözleri
istemiyorum ne sevgiye
ne öfkeye dair tek bir söz
ve onlar cömert insanlar olmaya ebediyen niyetli
böylelikle hükümdar ediliyorum bıkkınlık diyarına.
saldırın nemrutun zavallı köleleri !
nerde bir ibrahim var salıverin ateşlere.
hem ne kadar küçülürsek kendi içimizde
misli oranda yayılır, zalimligimiz dünyaya
ve insan, içten içe tükenen minyon yaratık
dünya geniş, zulüm büyük.
merhamet, kibrimin öteki adı
tebessüm, düştüğü gözde gönül yarası.

seven bir
sevilen bir
gönül,
hüzün.

baharda her şey güzeldir
yağmur yağarsa, tütün
insan ölürse, güzün.