Cebel

Unutulmuş mezarlarda ruhlar

kurutulmuş reyhanların kokusunu özler

beklemek bu manada zordur kıyameti

üstü yeşil altı çorak ve kuraklığına inat

hala en güzel annedir toprak

bilsen ne paha biçilemez kıymette ellerin

yolunu gözleyen kumrulara aldırma

günü savuşturunca gece zarif bir ihanet düşer

çatı katlarında çatırdar ilk önce ayrılık

sonra sahur davulları çalmaya başlar uzaktan

ben yerinde olsam yemez içmez beni severdim

çünkü bu mahallede aşk tekne orucu tutar

yalnızlığının gülüşüdür ay pencerende

yakılan mumlar ısıtmaz tütsüler kokutmaz

diyorum ki zaman nedir bilen beri gelsin

söyle kaç asır sonrasına saklı bir sır gibi

beklemeyi seçti sinende itina ile dizilmiş benlerin

müjde ey yar ölüme ne kaldı şunun şurasında

al işte bayrama bir öpümlük zaman var