Çehrem Sokak Lambasına Doğru

Bu kez gidişin dönmemek üzereymiş be ey sesi kulaklarımda olan;
Ey gözleri gözlerimde bir ormanı andıran...
Sen arkana bakmadan çıktın ya bu kapıdan ben anladım.
Dönmemek üzere gidiyormuşsun meğer.
Şimdi bu kalp neylesin sensiz bu yerleri;
Sensiz neylesin İstanbul'u ve kız kulesini.
Beni unutuşunun üstünden altı ay geçti
Ve bedenim yokluğunda çok ama çok değişti.
Artık penceremde gece yıldızların kayarkenki güzellikleri yerine
Tam karşıda bulunan sokak lambasına bakıyorum.
Etrafında bir gölgelik görsem sen sanıp ayağa kalkıyorum.
Ben gördüğüm her güzelliğin senden kalan son hatıra olduğuna inanıyor
Ve her defasında aynı yere yani cam kenarına geçip ağlıyorum.
Artık elim telefonda son çare aramanı beklemek;
Son bir çırpınış benimkisi; ya da son umut.
Sen adına ne dersen de ama en azından içimdeki bu umudu tüketme.
Ne olur bu umudum tükenmeden bir alo de.
Şimdi saat yine gecenin bir yarısı oldu.
Ben cam kenarında ve çehrem sokak lambasına doğru...