Çekmecemdeki Sırlar

her sabah göz kapaklarımı açar açmaz;
baş ucumda ki çekmecemi açarım.
ne yaman sözcükler basmış içini,mapusta isyan misali,
gözlerim görmesede içinde ki sırları,her açılışında işitir kulaklarım...

kulağıma gelen seslerle birlikte fışkırmaya başlar;
dilimle kalbim arasına sıkışmış onca sahipsiz sırlar.
vicdan-ı merhamet ettirirler durmadan;
ne yeri,ne yurdu kalmış beynimde ki fahiş saklılar...

yolunu kaybetmiş tüm sırlar birikmiş içine,
her açtığımda fışkırır yüzüme sırlar çekmecemi.
vasiretsizce boyandı suratım,kayıp sırların rengine,
her tablom ihbar etti,gizlice çizişimi...

ha birde kalemim vardı evet,kalleş kalemim,
mürekkebinde sakladığım şiirlerimi defterlere döken kalemim.
unutmadan birde bağlamam vardı benim,evet bağlamam,
tellerinde gizlediğim bestelerimi,ellere çaldıran bağlamam...

benim birde çerçevem vardı,resimsiz çerçevem,
içinde yüzünü düşürenlerin,maskelerini gizleyen çerçevem.
birde hayalim vardı benim,olması hayal olan hayalim,
her defasında olacağım diye beni kandıran hayalim...

göz kapaklarımda mahsur kalan şahit gözlerimde,
ebediyen çürümeye mahkum oldu,onca şEhit umutlar.
çekipte açmaya kalmadı hal-i mecalim çekmeceyi,
kilitlerle evlendi şimdi,çekmecemde ki sırlar....