Cellâdı Tok Olanlar

Düşürenler düşenle, acımasız oynuyor,
Bir değil, bin değil ki, hangisini saymalı?
Ne biçim insanlar ki, umuda yer koymuyor,
Bedeni de terk edip, candan bile caymalı,
Bunca açlar içinde, toprak bile doymuyor.

Çile çilenin dostu, acı acıya gebe,
Gündüzler gecelerden, daha koyu karamış.
Tahammüller bitince, öfke gelir galebe,
Hazan vurmuş bahçeye, gül açmadan sararmış,
Akıl şaşkın dolanıp, sebep arar sebebe.

Kuşatılmak çok kötü, şeytanın ordusuyla,
Oyuncak gibi san ki, silahlar bellerinde,
Yakıyorlar durmadan, cehennem tortusuyla.
Parmakları tetikte, kabzası ellerinde,
Saltanatım kaybolur, sarsılır korkusuyla.

Gelişi belli olmaz, nerde, nasıl, ne zaman,
Gözlerinde kızıllık, elleri demir gibi
Savunurken saldırır, pençeleri kocaman,
Sillesini yiyenler, hoyratça boylar dibi,
Çaresiz çığlıklara, fayda vermez el-aman.

Böylesi manzaranın, seyircisi çok olur,
Kimi tefine vurur, kimisi de kasnağa.
Herkes hasım kesilir, hısımlar da yok olur.
Yargısız infaz ile kast ederler asmağa,
İmam telkine başlar, cellâdı da tok olur.

07.06.2012