Cemal'e

Hatırlar  mısın bilmem

Hani teneke altlı topaçlarımız vardı yuvarladığımız

Yeşil tutamaçları olan

Onlardan biri geçti elime de sen 

Dan diye düşüverdin yüreğimin kenarından böğrüme

Nasıl unutmuşum seni bilemedim kardeş

Birden kısa pantolu ile koşturmaya başladım çocukluğumuzun geçtiği o fakir mahallede

Köşebaşlarında çeşmeler vardı sarı uzun musluklarıyla

Susadığımızda ağzımızı dayayıp su içtiğimiz

İşte veletlik edip erikleri Kozak yiyip karnımızı ağrıttığımız o mahalle

Eğri demirden sokak lambalarında kale kapmaca oynadığımız

Uzun çınarlarının altında İstanbul hayali kurulan 

Hani sen motor ustası bende kaportacı olacağımız hayaller

Kardeşler motor- kaportayı kuracaktık da 

İşte neler neler

Fakirliğin en zengin hayalleriydi bunlar

Sonra baban öldü

Sen birden büyüdün

Biz çocuk kaldık senin gölgende

Sustu dilin gözlerin ve 

Annen evlendi hıyarın biriyle

Aldı gitti sizi 

Kaybettik biribirimizi

Ara ara düşündüm nerede ne yapar şimdi diye

Olur da aklına düşerim ararsın diye eski mahallenin muhtarlığına adres ve numaramı da bıraktım da

İşte ya hiç düşmedim aklına 

Ya da uzun yolar dağlar denizler

En acısı da zaman girdi aramıza

Unuttuk birbirimizi 

Beni sorarsan kaportacı olamadım 

Yetenek yokmuş birşeyleri düzeltecek

Bi hastanede yöneticiyim şimdileri

Ve hala içimde o çocuk

Bir elimde engin denizler bir elimde mavi gökyüzü

Ceplerimde bilyeler

Emlak bankası tahta bankında

Geleceksin diye seni bekler