Cemreler Düşüyor Bir Bir

Soğuk benizli geceleri sever

Buza kesmiş yalnızlığım.

Irak iklimlerin siyahi avuçlarında

Üşütür sıtmaya tutulmuş karanlık…

Basmış bağrına ressamı,

Yüzümü ısıran gece ayazı.

Belli ki, üşümüş renkler…

Solgun yapraklar durgun,

Buz kalıbı çiçekler…

Üflesem uzaklara,

Erise donmuş renkler,

Koklaşsa biri diğeriyle…

Söz gelimi;

Kırmızı ateşe dönse,

Yeşil doğaya dökülse,

Mavi giyse sema boydan boya,

Yasak koysa duygular sonbahar sarısına…

Sonra aşk yağsa asumandan,

Sevda gürül gürül aksa uzaklardan

Ve gönül ırmağı dense adına…

Görüyorum,

Çok uzaklardan.

Kasvet karasını yıkıyor aşk damlaları

Ve düşüyor cemre havaya.

Çılgınlık içmiş sarhoş renkler

Fıkır fıkır düşerken suya,

Ebruli dokunuşlar başlar

Sıcak diyarlara.

Gönül, taşkın bir damlaya biner,

Vuslata erince toprakla.

Müjdeler menekşenin morunu,

Hercainin her tonuna…

Mavi, ak köpüklerle bir hal,

Yeşil, semanın gözyaşlarıyla hemhal…

Gönül baharda bir hoş,

Gönül ateş içmiş; sarhoş…