Cemre'ye

.







cemre düştü adın göğüme bir sabah
bulutla oynaşırken mavinin ışıkları

şehrin usulca ayazlaşır yalnızlığa
ağaçtan gür ormana gitme telaşını yutarken serçe
gülebildiğince özgür kanatları biraz sence

avuçlarına yıkılmış uyur sesim
çoğalır sürmelerine yıkandıkça ayak izim
yaşamın uzayan eteğinde öylece yürür kardeşim



yolları geçilmemiş bir ülkenin yağmuruyla
getir dağıma sevilmiş rüzgarı inatçı yaprakları getir

çakıltaşları uslanmaz döker pencereme
sen dolu umutları bunun adı nedir



göklerin uğultusundan korkan çocuk telaşımızı
bitmez sandığımız masalları bir de
beyaz atlara sar gönder nefesinde eyleşen seherle

büyüdükçe gelincik bahçesine, yitirdik
kirpiğimizdeki düşlerin olanca anlamını
bulamadık sonra insan dilinde ve nice yürekte

hatta şerbetlenen hiç bir yazgıda gecelerce
kıvırcık saçına taktığımız yıldızların adını