Cennetten Kovulmuş Kalbim

Ne çok kalabalık var bu şehirde ,
Nefes almaya çalıştıkça yokluk getiren caddeler
Anlamını yitiren bu eski banklar ,
Ne çok sen anlatıyor bana bu eskimiş şarkılar
Bilinmeyen bir çığlık kulaklarımda ,
Koşarak yetişeceğimi sandığım anılar
Oysa biliyorum sanmıştım ,

Okudukça

Bu derin sığ bir kuyu içinde beni ıslatan beni üşüten
vakit ne vakitti bilmeden

..

Zamansız


Özlemek


Bilmediğim bir şairin okumadığım kitabından alıntı gibi
Kulaklarımda parçalanmış bir keman sesi
O ağlayan çocuk ben miyim şimdi
İçimde nefes alamıyorum ,
Boğuluyorum
Susuyorum
Bazen kendimden rahatsız olup kendi yuvamı yıkıyorum
Dedim ya bilmediğim o kadar çok özlemi sana devşiriyorum

Sessizlik istiyor bütün cümleler , korkakça kaçmak
Anlamlarını yitirmek istiyor sende bütün aşklar
Bütün çiçekler renklerini sana feda ediyor
Anlamsızca bütün katiller maktulü suçluyor
Dökülüp gidiyor anılar şehrin caddelerinden
Biri yardım istiyor
Bağırıyor
Duyulmuyor

....

Bu kalabalık kör
Bu kalabalık sağır mı ?


Seni duyan tek ben miyim

Yoksa aklımı mı kaybettim senli cümlelerin aralarında
Beynim bulanıyor içimdeki sen kokusundan
Yağmur yağıyor şemsiyesi olmayanların üstüne
Sen dökülüyorsun saçlarımdan omuzlarıma
Bir görünmez şiir , alfabesi olmayan kırık bir düş
Düştükçe azalan , azaldıkça kaybolan
Ayaklarımın altından çekilen bu kalabalık şehir
Ürkütüyor şimdi beni
Bu Yalnızlık

Tutsan düşlerimden ,
Tutsan bütün kelimeleri
Hece hece bize çevirsen
Yağmur yağsa yine
Yüzünden düşsem ,

Bir şiir eder mi

Cennetten kovulmuş kalbim ...