Çerçevesiz Bir İntihar

yarım kalmış çay bardağının dibinde yüzüyorum yer yer çizikler atıyorum geçtiğim yolların üzerine

 ve sis perdesi örtmeden yüreğimi 

özgür bırakıyorum güneşleri kar yağdıran bulutların arasına

 intihar mıydı bu... Bilemiyorum

 geleceğin içinde barındırdığı o aciz umutları 

 ve de şiirlerimin mühpemliğini sorguluyorum 

ya da sorgulamak istercesine diplere iniyorum Karanlığa doğru attığım her adım

çekiyor beni aşağılara öyle ani öyle sessiz... çerçevesiz bir intihar gibiydi benimkisi galiba 

olur ya hani 

sayfalar arasında ezilen kelimelerin sitemlerini işitir 

dokunamayız yaralarına... 

bende de bir yer var hissediyorum

 öyle sancılı öyle mahmur ki 

ne elleri olan dokunmaya hazır 

ne gözleri olan ağlamaya...

alışığım oysa ben

 alışığım her gece avuçlarımın üşümelerine gördüğüm her silüetten saçılan cam kırıklarını toplamaya

alışığım artık ben... 

karanlığın rüyalarıma sirayet eden sessizliğini özlüyorum bu aralar 

dokunmak istiyorum sınırlarımı az buçuk tehdit eden çizgilere

sıçramak... İnkâr etmek istiyorum içimde bulunduğum şu hazin zamanı 

ve de bir o yana bir bu yana koşuşturuyorum kelebeklerim unutuyor yavaştan uçmayı kirpiklerime doğmuyor artık güneşler 

neydi sahi şiirlerime kar yağdıran

neydi kırgınlığımı ve kırıklarımı her gece yoklayan

çerçevesiz bir intihar mıydı benimkisi bilemeyecek kadar acizim galiba