Çeşmeler Kan Ağlıyor

hangi ateş yanar
yağmurun böğründe
gidelim eli açık sürgünlere
avuçların soğuk
avuçlarım bu kadar buz kesmiş ise yine


zemheri yalnızlık çökmüşse hele
vatansız kuşlar saçak altlarında
kiremitler yorgun
tuğlalar viran
çökmek ile direnmek arasındaki hanenin pusularında düşünmek seni



kulaklarımda keman taksimi
zor bela duyduğum o notalar
portresinden firar etmiş aylak bir ezgi
sıkıştırdı başım ile yüreğim mesafesini mengene misali


şimdi acım ağlıyor
şehrin kıskıvrak ayazında
dudaklarım öksüz nemi
tırnaklarım yetim moru


aslımı unutuyorum
suretim vuruyor kuytulara



ve ben benden gidiyorum
çeşmeler kan ağlıyor
kan tükürüyor kurnalar...