Çeyiz...

Tutuk nefesim belki gülümser diye penceremi açtım bu sabah
Tüm gölgeleri kaldırdım taze ruhun odamı sarar ansızın belki


Keşkeler her zamanki gibi buruk değil bu sabah
Ümitler karanfil bahçelerinde dal üstlerinde


Donuk bir görünüştü belki yokluğunu bilmek, belki bir avuntu
Karlı bir sonbaharı yaşamak vardı şimdi seninle


Yazların tadı yok, olmadığın her yurt aynı tatsızlıkta
Karaya vurmuş gibi yokluğunda ıslak bedenimin kanlı bakışları


Bir gel, gel ilk ve son defa gör sana dürülen çeyizi
İnce beyaz bir bez içerisinde sunulacak ellerine
Bu masumun bedeni...