Çiçeği Küçümseyen Tanrıyı da Küçümser

Günler karanfile
karanfiller hüzne çalıyordu.

ne başta bir sevda
ne de sevda da bir ma'na duruyordu.
ecel dikenli kirpiler çalıyordu
sırtlan bakışları güneşten.
bir bızdık elinden alıyordu kaderi Tanrının.
öyle bora bir muamma hissediyordu ki
avare düşler
Kaos'u kanla yazıyordu yeniden bir gülüşe.

saatler kıyameti,
kıyametler Hazel'i vuruyordu.

bilge bir şaman yapıyordu
cûnun ayinini
öksüz bir zindan tutuyordu umutları.
bir peygamber inandırmaya çalışıyordu
baykuşları tan yeri kutsallığına.
bir nida sızıyordu bulutlardan
zemheri hayal kırıklıklarına

sular ayı,
ay karı temizliyordu...

soluksuz karabasanlar biniyordu
zoraki kervanlara
padişahlar kıskanıyordu
lanetli sevda sözlerini
kalemler nöbet tutuyordu
beyinsiz alevlerde.
küllenmiş kalpaklar
zatürre yalnızlıkları haykırıyordu.

umutlar tohumları,
tohumlar yaratmayı özlüyordu...

/çiçeği küçümseyenler
Tanrıyı da küçümsüyordu.../