Çığlık

Ayrılmaz sessizliğim,

utangaç ve kırılmış kalbim

kederle baş aşağı

ıssız ve sakin bir köşede

usulcacık oturup kıvrılmışsınız.

Konuşmak ve bağırmak için

henüz zamanınız gelmedi mi?

Her şey yumruk yumruk

midemde birikmiş,

kusmayı bekleyen kelimeler

ve cümleler yoğunlaşmış…

Öyle doludur ki içim!

Öyle üzgündür ki kalbim!

Karanlıklar içinde

sürünen talihsiz vücudum,

sen, nasıl oldun da

bütün bunlara katlandın?

Seni kıvranmış, kırbaçlanmış

ve yıpranmış sessizliğim,

içindeki birikmişleri dökmek,

yıkmak, kırmak, kesmek

ve toz haline dönüştürmek için

çok geç kaldığını sanmıyor musun?

Bırak artık, şu sessiz ağlamalarını

ve sönmüş dopdolu çığlıklarını!

Öfkeleneceksen, öfkelen!

Bağıracaksan, bağır!

Ve sakın bu kahır yüklü

çağrının duruşundan

üzülenleri hiç umursama…

Zehirli seslerine

ve tersine gelen dünyaya

aldırış bile etme.

Hayat sandığın kadar

meleksi değil.

Hatta sana karşı

nazik ve sevecen de değil.

Öte yandan kümelenmiş

boş ve gerçekçi evren de

seni koruduğunu sanma sakın.

Dağlardan inen bir rüzgar,

ve bir intikam ateşi gibi,

hiç yoktan saklanan öfkeni çıkar.

Çık, bağır, bağırabildiğin kadar!

Çığlık at, çığlık atabildiğin kadar!

Belki çevrendeki bulutlar

çözülür ve kaybolur bir gün…

Sessiz ve sedasız

kıvranan ürkek kalbim,

hep dudağımı örseleyen sonsuz çığlık,

elbet olumlu bir sabah,

şu kelepir ve küçük pencerenden

estetik bir mübarek doğu

alışılmadık bir gerçekle gözüküverir.

Öncesiz ve sonrasız

bilinmez kör zamanlarda,

yalnız şu son sözlerimi iyice hatırla!

Senin de, herkes gibi,

her gün ve her an

güneşin sevdasına sarılmaya

ufacık bir hakkın vardır.

Özellikle onun nurlu

ve neşeli bahçesinden

çıkan ve yansıyan bin bir rengi

seni de aydınlatmalıdır…

İoannis Bozikis
Bir Afet Gibi
(Atina-2012)
Copyright