Çığlık...

"Kanatlarını yitirmiş Martı,
Sabahı deliyordu sesi..."

Çığlık...
Kulaklarıma düşmüş hayat
İrkiliyorum...

Sesler duyuyorum,
Kulağımın algılamadığı
Yüreğimi delip geçen...

Sessizliğin kıyısındayım
Kıyılarımı dövüyor
Sessiz Çığlıklar.

Anlamadığım bir dilde
Bir çocuk Çığlık çığlığa
Kopan bacağını görüyorum sesinde
Anlamıyorum...
Ne dilini,
Ne bacağının kopuş nedenini
Yüzünden anlıyorum acıyı
Yüzünden tanıyorum zulmü
İçim ağlıyor
Kalıyorum onunla beraber
Çığlıklar arasında...

Bir kadın,
Yatağından doğrulmuş henüz
Ortalık toz duman
Teni karamsar
Gözleri bulut...
Dili yabancı
Acının resmi aynı
Yüzünü okuyorum
Tırnaklarını geçirip kanattığı
Kan aynı dil ayrı
Acı o yuvada Çığlık Çığlığa...

Bir nine,
Bahçede duruyor
Yıllar değnekleri sunmuş eline
Bacakları titrek
Gözleri ürkek
Dönüp geriye sesleniyor
Dil ayrı,
Acı aynı...
Yüzündeki telaşı anlıyorum
Geliyorlardı...
Hayat orada çığlık çığlığaydı.

Çocuklar toplanmıştı
Oyun oynuyorlardı
Umursamıyorlardı hiç bir çığlığı
Bir bomba katıldı oyuna
Çocuklar yitirilmiş organlar arıyorlardı
Oyun orada çığlık çığlığaydı.

Bir bahçe,
Son gülünü solduruyordu
Bir toprak ekine hasretti
Kavrulmuştu bombaların altında
O yerde mevsimler
Çığlık çığlığaydı

Bir dünya dönüyor bir dünya
Kimse kimseyi anlamıyor
Yürekler taşlaşmış
Sesler duyulmuyor
Dönüyor o Dünya
Çığlık çığlığa...