Çığlık

gecenin karanlığı ile örtülmüş bir gün
gökyüzünün çıplaklığıyla utanmış yıldız
yüreğimden bir çığlık kopmuş ansız
öyle ki kulaklarımı sağır etmiş
gözlerimi kör etmiş
duymuşum o ansız sesi en içten
haykırmışım karanlığa umutsuzluğu
serpiştirmiş yağmur İstanbul`a yalnızlığı
körüklemiş gene o sönmek bilmeyen kor ateşi
susmuş kuşlar bu bahar
bir martının gagasından düşmüş
yanağıma parlak sert bir inci
göz yaşlarım deniz olmuş İstanbul`a
yalnızlığım inci olmuş martının gagasında
haykırışlarım çığlık olmuş kulaklarıma
ve umutsuzluğum umut olmuş yarına
öyle bir bahar yaşamış ki İstanbul
kuş sesi olmayan
öyle bir yağmur yağmış ki İstanbul`a
buram buram yalnızlık kokan
toprağı tokatlarcasına yağan
sel olan
öyle bir yağmur yağmış ki İstanbul`a
bir tek yalnızları ıslatan
martılar çığlık atmış
son yıldızda kaymış
gökyüzü yıldızsız kalmış...