Çığlık Çığlık Hep Çığlık

Kendimi çok akıllı sanıyordum yanıldım
Gelen son darbelerle hayattan usanırken
Dost toplantılarında gıybetlerde anıldım
Uyandım eyvah ile dostlarımı tanırken


Avare gezip durdum karanlık sokaklarda
Başımda estirdiğim sanki kavak yelleri
Baksınlar kahırların izine şakaklarda
Toplasam göl olurdu gözden akan selleri


Gölgeme takılırdım sanırdım çok uzunum
Hiçliğimle uyandım her günün kuşluğunda
Vardım merhum anama dedim ki ben kuzunum
Toprağı okşayarak dualar eşliğinde


Gerçek bir avuç toprak, çığlık, çığlık hep çığlık
Aç artık küf bağlayan kalbin tutmasın nasır
Aç gönlünün gözünü olmasın aşağılık
Mahlûkattan ayıran akıldır en büyük sır


Eyvah! Nerde başladık ve şimdi nerde durduk
Keşkelerle yaşayan nefsimize düşmanız
Soluğumuz kesildi kendimize ne sorduk
Yaktı kül etti mazi pişmanız çok pişmanız