Çık Gel Dilsizliğinden

o sürgün
şahdamarını keserken mor zamanın
gölgeler toplanıyordu o malum eşiklerden


sarhoştuk biz iki duble tadında
dilimiz peltek
adımlarımız viran sokak tozlarıyla


salaş öyküler anlatıyorduk ki
babadan oğula


meyhane yalanlarını katıp
katıp üstüne çelimsiz hayalleri


böğrümüzde dipçik izi
gözlerimizde o metal kelepçe
şehir firar etmiş iken bir de üstüne


o senfoniler
o arşeler
bizi diziyordu gökyüzüne




ağlıyorduk
yorgun saçlarımızı salıp körfezin en bakir köşesine
bulutlar dolduruyordu matemini gözlerine




ah sevgili
ah o şarkıları yarım bıraktığın toprak
kaymadan cüsseme


düşmeden
düşmeden ben
ayak çukurlarına çınar diplerine şimal gölgelere


o sürgün
şahdamarını kesmeden mor zamanın


çık ta gel
dilsizliğinden...