Çıkmaz Sokak

seni çocukluğum kadar özledim... diyecektim
diyemedim.

oturdum bu şiiri yazmaya başladım
sana ulaşamayacak bu şiire akıttım zehrimi
dizeler ölüm saçtı parmaklarıma değdikçe, hücrelerine bedenimin
buz basmakla sönmüyor ateşi göğsünün insanın
oturdum yanmaya devam ettim, kül olmak ne uzun sürüyor
ne bitmez bir yakacağıymışım ben alevlerin
saçlarını yüzüme örtüyormuşcasına sarıyorum yangını yüreğime
yokluğunda cehenneme sınır komşusu bir ülke gibiyim.

bu arada gittiğim hiçbir şehirde seni ardımda bırakmadım
vardığım her yere seni de aldım kendimle birlikte
ne demeliyim bir değil bin dize düzeltmeye yetmeyecek hiçbir şeyi
yeniliyorum açtığım her savaşta kendi kendime
teslim oluyorum içimdeki sana, dik diyorum bayrağını
bir hançer saplanıyor sırtıma, sen başka bir diyara yöneliyorsun
beni yıkıklar içinde bırakarak...

böyle olmaz diyorum, iç sesimden
çocukluğuma da sana da varamam, ama böyle olmaz diyorum
bütün olanlar oluyor, ben olmayışlarda kalıyorum, kanıyorum
kaç yara bandıyla kapanır kalbimdeki dipsiz oyuk
Yusuf'u kuyulardan çıkaran Allah'ım, diyorum
tut ellerimden, tut ve koy gün ışığına da
geçsin karanlığı umudumun..

hangi şehrin adresine taşınsam, mühim değil
diyorum ki gönül sokağımın çıkmazı sensin.
bu kadar...