Çile İnsanı

Dünyanın neresinde bir zulüm
O'nu ediyor iki büklüm
Izdırap üzerine ızdırap
Sabahlara kadar bitmeyen azap...

Bir karınca'nın ölmesi bile kalbinde hüzün
Dert bitmiyor ki, az biraz gülsün
Nerede kan nerede göz yaşı
Duyunca düşüncelere dalar iki elinde başı...

Unutmuş kendini, nefsini
Aşmış benlik bentlerini
Kendinden öte ne varsa canlı
Dilenir Rabbinden dua ile necatı...

Onca sıkıntı karşısında gösterir Eyüp sabrı
Katı kalpleri yumuşatır göz yaşları
Rabbinden gayrı gidecek var mı kapı
Biraz çiledir insanlığın ihtiyacı...

Senlik ya da benlik değildir meselesi
İnsanlığın mutluluğudur tek tesellisi
Ne zaman barış ve huzur görür yer yüzü
İşte o zaman güler çile insan'ının yüzü...

Nisan, 2012.

Not: Sefahat İnsanı isimli şiirin devamı olarak yazılmıştır.