Çınar Ağacı ve Çocuk

Bir çınar ağacı vardı sokağın başında
Kalın gövdesi,uzun dalları
Çocuk çınar ağacına sarılmak isterdi
Bir türlü kavuşmazdı elleri
Ulu çınar derlerdi, asırlık
Asır ne demekti bilmezdi çocuk
Dallarına salıncak kuranlara kızardı
Oysa mutlu olurdu çınar
Dallarında mutlu olunca çocuklar
Çocuk bunu bilmezdi
İçini kanatırdı sallanan çocukların neşesi
Çınarına gidip sarılırdı
Kavuşmayınca elleri yine mutsuz olurdu
Çınar ağacı fark etti çocuğun mutsuzluğunu
Rüzgara göz kırptı usulca
Kuvvetlice esince birden
Çınar ağacı kendini rüzgara bıraktı
Eğdi ince dallarını ,uzattı kollarını
Çocuk sarıldı çınarına
Elleri kavuşunca
Yüreği kelebek coşkusuyla kanatlanıverdi
Ağaç aldı çocuğu koynuna
Çıkardı gökyüzündeki bulutlara
Çocuk o günden sonra
Salıncaklar kurdu ağacına