Çınarlarım

Çınarlarım vardı benim,
Yalçın kayaların bile uzanamadığı,
Uzun...çok uzun çınarlarım,
Yapraklarında hep sevinç,
Varoluş tarihini bilmediğim çınarlarım,
Toprakla her zaman dost,
Suya kardeş,
Güneşinin bile gölgesinde tünediği,
Irmaklara rehberlik edercesine esen rüzgara eş,
Manidar ezgileri fısıldayan çınarlarım,
Çırpınışlarıma uzanan bir el,
Her ezan sesinde bir matem
Ve her doğumda bir şen,
Çınarlarım vardı...
Puslu kış gecelerinde ısındığım çınarlarım,

Bir el uzandı, Çınarlarıma...
Teker teker toprağa küstürdü,
Artık ırmaklarımda esenlik yok,
Bir bekleyiş bende,
Çınarlarımın çağrısına icab,
Yaprakları döküldü, solgun,
Dalları düştü yorgun,
Bir ağustos sıcağında gölgesiz kaldı güneş,

Mahsun...!

Bir el uzandı çınarlarıma...
Kar yağdı dallarına,
Toprak küskün, sular ve ırmaklar öksüz,
Ve güneş sahipsiz,
Ölümlerde de matem var, her doğumda da,
Şen oluşlarda sun-i

Çınarlarım var dı benim...
Ürkmeden ellerimi uzatıp,
Beni tutan çınarlarım...