Çivisi Çıkmış

Çivisi çıkmış bu şehrin,
Kitaplardan öğrenmiştim sokak aşklarını,
Pencerede salınan saçları,
Balkonları süsleyen begonvilleri,
Yalnızca kitaplardaymış,
Sayfaların hilesiymiş mutlu sonlar...

Çivisi çıkmış bu şehrin,
Binalarında suskun onca beden,
Duvarlarında aşkını haykıran boya izleri,
Sevdanın baş harflerini yazmış tuğlalar,
Lakin ortada ne seven var,
Ne sevilen,
Faili meçhul aşkların artık bu sokaklar,
Herkesin bir fikri,
Herkesin bir sözü var,
Hepsinin içerisinde boğuluyor bu şehir...

Şakaklarına ak düşmüş bu şehrin,
Yıpranmış parke taşları saymış günleri,
Gün ışığı vurdukça kaldırımın kıyısına,
Ağıt yakmış sokak çocukları,
Anneleri değil,
Yüzlerine vuran gün ışığı fısıldamış,
İlk günaydını...

Birileri üzmüş bu şehri,
Gözünden akan yaşlar beslemiş Haliç'i,
Manzarası olmuş ruhsuz evlerin,
Ceplerinde ne varsa vermişler beton yığınlarına,
İçlerinde gömülmüş bir sürü mezar,
Başlarında solgun bedenler...

Şöhreti rüzgara karışmış bu şehrin,
Ne kitaplarda geçer artık adı,
Ne de şarkılar mırıldanır ismini,
Belki yıllar sonra,
Bir takvim yaprağına konu olur,
Belki de dejavusu olur birilerinin,
O kadar,
Daha fazlası değil...

İçinde bir güzel var bu şehrin,
O yüzden grisi boğmuyor sokakların,
Begonviller onun için açıyor,
O geçiyor bütün pencerelerin önünden,
Bir güzel var bu şehrin göğüs kafesinde,
Can damarlarını besleyen,
Her seferinde beni bu şehre çeken...