Çizgiler

uyku akıyor gönlümden
pencereleri kapanıyor yavaştan aklımın
karanlık baş gösteriyor sonra
kendi ıssızlığımla baş başa
yalnız ama eminim orda
ölümün ikiz kardeşinin diyarında
huzursuz bir huzurun kollarında
maddenin o boş varlığından uzak
hislerimin tutsağıyım
yargılar prangalarım
zincirler takıntılarım
sıkıldım
mavinin özgürlünü istiyorum
rengin çılgınlığında gözüm
ben ben olabildiğimce hürüm
farkındayım zaman sarhoşluğunda gücümün
çizgiler baştan çiziliyor