Çocuk

sevgiyi kaybetmiştim
henüz bir ceninken anamın rahminde
ayazın vurduğu kış gecesi buluştum
dünya dedikleri cehennemimle
caminin soğuk taş zemininde
yırtık, kirli bir battaniye içinde

nasırlı eller değdi
henüz körpecik olan tenime
atıldım
unutuldum
yuva dedikleri
dört duvarın
rutubet kokan köşesinde
acıktım
ağladım
kendimden başka
yoktu sesimi duyanım

büyüdüm
bedenimi saran
kullanılmışlıklar içinde
sokaklarla tanıştım
diğer çocuklar
"Baba" diyorlardı birine
sordum
'Kimdir o?' Diye
boş boş baktılar yüzüme

kaçılmasız
acımasızlıklar takıldı peşime
sağım
solum
kuşatılmış
nice çirkinlerle
her köşesinde

sarıldım
benim kalabilmiş
tek şeyim
yüreğime
tekrar
dönerim ümidiyle
güvende olduğum
o yere
tanıyamadığım
anamın rahmine