Çocuk

Alın terinin döküldüğü taşlarla örülmüştü
Yüreğimin bahçesine duvarlar
İçindeki kurak topraklarda
Ansızın bitivermiştin bir çiçek gibi

Unutmuşken birbirimizi
Seninle varolacaktık bundan sonra
Oysa
Sen varolmuştun bizden çocuk

Üşürsün diye korktuğumuzdan
Koynumuzdan çıkarmıştık
Senin için
Sevdamızın sıcaklığını

Sevişmelerimizin yorgunluğunda
Uykularımız bölünürdü
Acıkmış ağlama seslerinle

Sonsuzlukta çığlıktı ilk gülüşün
Yüreğimizde sevda seliydi konuşmaların
İlk resmin sanat abidemizdi
İlk sevgilin sevgilimiz

Geleceğimizi sana bağlamıştık
Büyüyüp gelişesin
Rengârenk yeni çiçeklerle
Bahçemizi donatasın diye

Oysa bir gün ansızın
Göçmüştün başka bir bahçeye