Çocuk/gitme

Gitme, demeye varmıyor dilim
'Gidiyor işte, bir bir en sevdiklerim'
Ötelenmişliklerin medcezirinde çocuk
Tüm zamanlar gibi eskiyorum işte, böyle böyle bende
Ve yitirdiğim umutlarımla biraz daha kendimden eksiliyorum
Eklemeli bir hayat içinde ömrüm
Ne başını ne de sonunu çekebiliyorum
Düşlerimi kaybettim çocuk, gitme!
Ölü toprağı serpiliyor üstüme üstüme
Gözlerimde büyüyor, koca evin sessizliğe gömülüşü
Kulaklarım çınlıyor çocuk,
Gecenin tellerine vurulan hüznü çalıyorlar uzaklarda
Duyuyor musun?
Vurgun yedim sol yanımdan az önce çocuk
Sorma!
Geçmiyor işte, delik deşik bir bedenin içinde mahpus
Ruhum azap ormanı,
Günlerim o kapanmaz yaralarımla/kanla doldu taştı nicedir
Öykülediğim değil ölmekte olduğum yerdeyim
Ashab-ı kehfe yollandım çocuk, gitme!
Ne yana döndürdümse yüzümü, eli boş döndüm
Savruldum, varlığımdan süzülüp giryana döndüm
Hepten kopup hiçe döndüm...
Yok, yok çocuk! Ne derde derman, ne de bu cana canan
Hükümsüzdür nazarımda artık aşk!
Gözyaşlarımla suladığım şehirler şahidim olsun ki,
İhanet en çok edene yakıştı.
Tutarsız zamanlar gibi boş veriyorum şimdi bende
Aldırma çocuk
Yetişemediğim her şey gibi biraz daha dağınığım
Düstursuz bir hayat içinde ne tarafa dönsem,
Hep aynı, her şey ayrı!
Dargınım çocuk,
Anlamlar yüklediğim şehirler yangın yeri
Diriliyor işte bir bir direnişin kan gülleri
Küllerimden doğuyorum sanma
Dünümü kaybettim çocuk, gitme!