Çocuklarla Muhabbetlerim

İki çocuğum var amma,
Ben bizim büfeden çukulatayı,
Dört beş tane alırım,
Diğerleri,karımla bana değil,
Komşu çocuklarına...
Karşına al,uzun uzun büyük insan gibi konuş,
Seviyesine in,saygıyla eğil,
Bilakis alçalmaz yükselirsin.

Maç yaparız bazen zibidilerle,
Ben hep kaleye geçerim,
Hepte bana beşikten gol atarlar;
Sonra da gülmekten yerlere yatarlar,
Ahmet amcanın beşiğinden gol attık diye...

Hele bir üç yaşında Meleknur kızımız var,
Adı gibi dünyada ki meleklerden.
Öpücüğü verir yanaklardan,çukulatasını alır,
Ahmet amcasına koşaraktan.

Kendi çocuklarım gibi severim,
Diğer çocuklarıda,
On beş dakkayı geçmez,
Bir çocuğun kalbini kazanmam,
Ben onların tatlılıklarına,güzelliklerine dayanamam.

Sokak çocuklarının hüzünlerine,
Acılarına,yoksulluklarına hiç kayıtsız kalamam.
Onlara değil;ana baba larına kızarım,
Kızıncada işte böyle şiirler yazarım...

Onların beni sevmesini beklemeden,
Severim onları ben,koşarım peşlerinden,
Çukulata mı yediler,sakız mı çiğnediler,
Anlarım dişlerinden...