Çocukluğum

Kayıyor ayağım dimdik yokuşlarda
Kar tanelerinin beyazlığı ışık vuruyor suratıma
İnce bir sızı saplanıyor yavaşça yüreğime
Kısa kısa kesintiler geçiyor gözümün önünden
Filmlerdeki gibi ölüyorum sanıyorum
Meğer yeniden doğuyormuşum farkında bile değilim
Tek hissettiğim kulaklarımda acı bir çığlık
Bir bebek mi ağlıyor yoksa hasret gözyaşları mı bunlar
Bilmiyorum

Sallanıyorum ayak üstü, pas tutmuş salıncaklarda
Toz toprak içinde, çamura batarak, aldırmadan
Çakıl taşlarının ayağıma değdiğini hissediyorum
"Pamuk şekeeeer" diye bağıran bir amca geçiyor karşı kaldırımdan
Ceplerimde üç beş misketten başka bir şey yok, alamıyorum
Yine de tatlı bir gülümseme yer ediniyor suratımda
Nedenini ben de bilmiyorum, sadece oynayasım geliyor
Hayatın zulmüne aldırmadan, yalnızca oynamak

Fotoğraf albümleri, o güzel anılar
Nasıl unutulabilir ki en masum anlar
Küçücük bisikletlere takılan onca süs, kornalar
Patlayan tekere yapılan kahraman yamalar
Sonsuzluğa uçan rengarenk uçurtmalar
Üstümü başımı sırılsıklam eden
Annemin beni eve çağırma sebebi, hain yağmurlar

Aynaya bakasım gelmiyor artık, nedendir bilmem
Belki sebeptir buna hüzün içinde büyümem
Ayrılık, aşk yakmış kalbimi en derinden
Oysa sadece mutluluk akar çocukların gözlerinden
"Ebe sobe, gool !" naraları yükselir seslerinden
Ne kaybettim bilmem şu boş ömrümden
Sadece bir ufak gülüş kazandım "agu"larla dolu bebekliğimden

Şimdi fırtınalar kopsa da yüreğimden
İsyanım yok hayata, memnunum halimden
Benim tüm bu haykırışlarım sadece
Mutluluğa olan özlemimden